"तानपुर्यावर षड्ज झंकारत होता. मेघ राग चहु दिशांत गर्जत होता... घुमत होता... दुमदुमत होता... बाहेर पण, आणि आत पण. त्या गडगडाटात मी मात्र अगदी उदास होऊन कण्हत कण्हत त्याच एका कोपर्यात खूप काळ खिळून बसून होतो..बसून बसून पायात अगदी गोळे आले होते. प्रत्येक कडकडाट आणि प्रत्येक गडगडाट पोटातही तितकाच भयानक गोळा आणत होता..
अविश्रांत वर्षाव सुरु होता...संततधार...होतोय.. होतोय... थांबायचं नाव नाही. उठलो तर पडीन असच वाटत होतं. वातावरण अगदीच पाणीमय झालं होतं...त्यातून असल्या वर्षावातून निघणारे गंध निराळेच...एक वेगळच वातावरण सजलं होतं... क्वचितच कधी अनुभवायला मिळणारं...काल रात्रीच्या जेवणासारखं...विपरीत...
ढगाला सणकून कळ लागली होती, पाणी थेंबथेंब कसलं... चांगलं बदाबदा गळत होतं...नळाचं पाणी पण त्याच जोरानं वाहत होतं...लोमोटीलच्या गोळ्याचं २ गोळ्या गायब असलेलं पाकीट तिथे बाहेरच अर्धा भरलेल्या पेल्याच्या बाजूला पडलं होतं..."
साध्या सरळ गोष्टींची छोटेखानी कथानके-भाग १: एका गवैयाचे पोट बिघडते तेव्हा:
...
