The Quintessential Punekar.

I just couldnt resist putting this up. Listening to it, i realised, how similar our behaviour is to this observation! whats fascinating is that this was written by pu.la ages ago! anyway, have a go through it- the quintessential punekar.

आता तुम्हाला पुणेकर व्हायचं का? जरूर व्हा. आमचे काही म्हणणे नाही. पण मुख्य सल्ला असा, की पुन्हा विचार करा.आगदी आग्रहाच असेल, तर मात्र कंबर कसून तयारी केली पाहिजे, आणि एकदा तयारी झाली, की त्या सारखी मजा नाही ,तुम्हाला सांगतो.

पहिली गोष्ट म्हणजे- कसलाही न्यूनगंड बाळगू नका. आणि प्रत्येक बाबतीमध्ये मतभेद व्यक्त करायला शिका. म्हणजे आपण कोण आहोत, आपला शैक्षणिक दर्जा काय, एकूण कर्तृत्त्व काय, याचा अजिबात विचार ना करता मत ठोकून द्यायचा. विषय कुठलाही असो. म्हणजे आता "अमेरिकेची आर्थिक घडी नीट बसवण्याचा खरा मार्ग कोणता?" या विषयावरती, आपण स्वतः पुणे महानगरपालिकेत, उंदीर मारायच्या विभागात आहोत नोकरीला, हे विसरून मत ठणकावत आले पाहिजे.अमेरिकेची आर्थिक आघाडी- ठोका.

दिवसातून एकदा तरी "चक चक पूर्वीचे पुणं राहिलं नाही, पूर्वीचे पुणं राहिलं नाही" हे म्हणायलाच पाहिजे. हे वाक्य म्हणायला वयाची अट नाही. इथे म्हणजे दहा वर्षाचा मुलगा सुद्धा चाळीशीच्या अनुभवाचे गाठोडं असल्यासारखं ते चारचौघांपुढे उघडत असतो. त्यामुळे "च्यायला, आमच्या वेळी हे असलं नव्हतं" हे वाक्य कॉलेज, कचेरी, ओमकारेश्वर, पेनशनर मारुतीची टेकडी, मंडई आणि शिशुविहार, कुठेही ऐकायला मिळेल, "आमच्या वेळी ते तसा नव्हतं!"

मराठी भाषेच्या अनेक बोली आहेत. त्यात शुद्ध मराठी या नावाची एक पुणेरी बोली आहे. आता ह्या बोली मध्ये व्यासपीठावरची पुणेरी, घरातली पुणेरी, दुकानदाराची पुणेरी, ह्यातला फरक नीट समजावून घेतला पाहिजे. आता खासगी पुणेरी बोली भाषा आणि जाहीर बोली भाषा ह्यातल्या फरकाचा एक उदाहरण पहा. अशी कल्पना करा, की कोणीतरी एक प्राध्यापक भांबुर्डेकर हे प्राध्यापक  येरकुंडकराबद्दल स्वतःच्या घरी बोलतायत:
"बोंबला! या यारकुंडवारशास्त्र्याचा सत्कार! च्यायला, येरकुंडकारचा सत्कार म्हणजे कमाल झाली. वास्तविक जोड्याने मारायला हवा याला. ऋग्वेदाचे भाषांतर म्हणे! कमाल आहे! अहो ऋग्वेदाचा बट्ट्याबोळ! आणि ह्यांना च्यायला सरकारी अनुदानं, पन्नास-पन्नास हजार रुपये!"
पुणेरी मराठीतून संताप व्यक्त करायला दुसर्याला मिळालेले पैसे, हा एक भाषिक वैशिष्ठ्याचा नमुना मानावा लागेल.
"ओढा! ओढा लेको पैसे! करा चैन! खा! रोज शिकरण खा! मटार उसळ खा!". अगदी चैनीची परमावादी पुणेरी मराठीत इकडेच संपते- शिकरण, मटार उसळ वगेरे. "आहो! आहो चक्क वीस-वीस रुपये मिळवले" हे वाक्य वीस वीस लाख मिळवले ह्या ऐटीत उच्चारावे.
"आणि ह्यांचा म्हणे सत्कार करा! ह्यांना श्रीफळे द्या!" पुणेरी मराठीत नारळाला 'श्रीफळ' म्हणतात, आणि चादरीला 'महावस्त्र'

आता ह्याच खासगी पुणेरी बोलीचे जाहीर बोली भाषेतील रुपांतर पहा. हाच प्राध्यापक, ह्याच गुरुवर्य यार्कुंडकरांचा सत्कार.
"गुरुवर्य यार्कुंडकरांचा सत्कार, म्हणजे साक्षात विद्द्वात्तेच्या सूर्याचा सत्कार! मित्रहो, आजचा दिवस, पुणे महानगराच्या सौन्स्कृतिक इतिहासात सुवर्णाक्षराने लिहून ठेवण्यासारखा आहे. हे माझे गुरु...म्हणजे मी त्यांना गुरूच मनात आलो आहे, ते मला शिष्य मानतात का नाही, हे मला ठाऊक नाही." इथे हशा. सार्वजनिक पुणेरी मराठी मध्ये, व्यासपीठावरच्या वक्त्यांनी तिसर्या वाक्यात जर हशा मिळवला नाही, तर तो फाउल धरतात. तेव्हा होद्करू पुणेकरांनी जाहीर पुणेरी बोलीचा अभ्यास करताना हे नीट लक्षात ठेवायला पाहिजे.
"आता, एका परीने तसा मी त्यांच्या शिष्यच आहे- कारण, ते मुन्सिपलाटी च्या शाळेत शिक्षक असताना, मी पहिल्या इयत्तेत त्यांचा विद्यार्थी होतो." म्हणजे, येरकुंडकर प्रोफेसर, हा एकेकाळी मुन्सिपालटी शाळामास्तर होता, हे जाता जाता ध्वनित करून जायचं.
"त्यांचे तीर्थरूप, सरदार पंचापात्रीकारांच्या वाड्यातील आहार विभागात सेवक होते." म्हणजे तिकडे वाड्यावर स्वयंपाकी होते, हे सांगून मोकळे व्हयाचे.
"असो! अत्यंत दारिद्र्यात बालपण घालवल्यानंतर आता अरण्येश्वर कॉलनीतल्या आपल्या प्रशस्त बंगल्यात राहताना प्राध्यापक येरकुंडकरांना किती धन्यता वाटत असेल!" म्हणजे विद्द्वात्तेच्या नावावर पैसा कसा ओढला बघा! हे आलं त्याच्यामध्ये.
"प्राध्यापक येरकुंडकर, आणि आपले शिक्षण मंत्री, एकाच शाळेत शिकत असल्यापासूनचे स्नेही आहेत."- म्हणजे वशिला कसा लागला!
सार्वजनिक पुणेकर व्हायचे असेल, तर जाहीर पुणेरी मराठीचा खूप बारकाईने अभ्यास करावा लागेल.

 आता दैनंदिन व्यावहारिक पुणेरी शुद्ध मराठी बोलीला मात्र अनेक पैलू आहेत. त्यामुळे रोजच्या व्यवहारात देखील ही बोली वापरताना, वाक्यरचनेकडे नीट लक्ष द्यायला हवे. आता हेच बघा ना, टेलीफोने रीसिवर उचलल्यानंतर, "हेलो, हेलो", असे म्हणावे, हा जगाने मान्य केलेला शिष्टाचार आहे ना? पण पुणेरी शुद्ध मराठीत, "हेलो" याच्या ऐवजी, दुपारच्या झोपेतून जागे केल्यावर आवाजाला जो एक नैसर्गिक तुसडेपणा येत असतो, तो आणून, "हेलो" म्हणण्याच्या ऐवजी "कोणे?" असे वसकन ओरडायचे. म्हणजे टेलीफोने करण्याप्रमाणे ऐकण्यालादेखील पैसे पडले असते, तर माणूस जसा वैतागला असता, तसे वैतागायचे. मग तिकडून विचारतो कोणीतरी, " आहो, जरा प्लीज गोखल्यांना बोलावता का?" असं विचारलं रे विचारलं की पुण्याबाहेरचे तुम्ही आहात, हे पुणेरी पोर देखील ओळखेल. त्याच्या ऐवजी, "गोखल्यांना बोलवा" असा इथून हुकुम सोडायचा. मग पलीकडून आवाज येतो, "आहे इथे दहा गोखले आहेत! त्यातला कुठला हवाय?"
"तो कितवा तो मला काय ठाऊक! LIC मध्ये झोप काढायला जातो त्याला बोलवा!!"
 मग इकडून आवाज ऐकू येतो, " अरे गणू! इथे तुझ्यासाठी फोनवर कोणीतरी पेटलाय रे!" "च्यायला, ह्या गाण्याचे दिवसाला शंभर फोन." हे सुद्धा आपल्याला ऐकू येते.

पुणेकर व्हायला कसल्यातरी गोष्टीचा जाज्ज्वल्य  अभिमान हवा- नुसता नाही, जाज्ज्वल्य अभिमान. तो शिव्छात्रपती किंवा लोकमान्य टिळकांचाच असला पाहिजे, असं मुळीच नाहीये. म्हणजे आपल्या अलीच्या गणपती, विसर्जनाच्या दिवशी रांकेत कितवा जावा, इत्पासून पुणेरी गावरान शेंग ह्या पर्यंत कुठल्याही गोशिटचा असला तरी चालेल. पण जाज्ज्वाल्ल्य अभिमान हवा. मतभेद व्यक्त करायला या जाज्ज्वल्य अभिमानाची फार मदत होते. म्हणजे टिळक पुण्यातीठीच्या दिवशी अगर्कारांविषयी चा जाज्ज्वल्य अभिमान, क्रिकेट च्या टेस्ट च्या वेळी देशी खेळांविषयीचा जाज्ज्वल्य अभिमान- अशी त्या त्या अभिमानाची नीट वाटणी करता येते आपल्याला. आपला मतभेद केवळ खासगी मध्ये व्यक्त करून पुण्याचे संपूर्ण नागरिकत्त्व मिळत नाही. अधून मधून वाचकांच्या पत्रव्यवहारामध्ये एक पत्र पाठवावे लागते. त्यासाठी पत्रलेखनाची स्वातंत्र्य शैली कमवायची, हे अत्त्यांता आवश्यक आहे.

पुणेकर होण्यासाठी सायकल चालवणं, ही क्रिया एक खास कला म्हणूनच शिकायला हवी. सायकलवर बसता येणं, म्हणजे पुण्यात सायकल चालवता येणं, हे नाही. "चालवणे" इथे हत्त्यार चालवणे, किंवा चाळवल चालवणे, अशा अर्थाने वापरलं पाहिजे. सायकलचा मुख्य उपयोग, वाहन म्हणून न करता वाहत्या रस्त्यात मध्यभागी कोंडाळे करून गप्पा मारताना "टेकायची सोय" म्हणून करायला हवी. यातूनच पोलिसांना वाहतूक नियंत्रणाचे शिक्षण मिळते! त्याचप्रमाणे, पाहुणे नामक गनीम येतात, त्यांना वाड्यामध्ये सहजासहजी एकदम प्रवेश मिळू नये, यासाठी मुख्य प्रवेशद्वारात सायकलींची बेरेकॅडे रचता यायला हवी. त्या ढिगार्यातून नेमकी आपलीच सायकल बाहेर काढता येयला हवी. सायकल, हे एकट्याने बसून जायचे वाहन आहे, हे विसरायला हवे. किमान तिघांच्या संख्येनी, रस्त्याच्या मधून गप्पा मारत मारत जाता आले पाहिजे. नजर समोर न ठेवता, फुटपथावरील चालत्या-बोलत्या आणि इतर प्रेक्षणीय स्थळांच्या तिथे येणे जाणे चालू असतं तिथे ( --> ) असं पाहिजे. सायकल ला घंटी,दिवा, ब्रेक हे वगैरे असणं, हे म्हणजे भ्याडपणाचे लक्षण आहे.

अशा रीतीने पुणेकर होण्यातल्या प्रथम, द्वितीय, वगैरे परीक्षा उत्तीर्ण होत होत सार्वजनिक पुणेकर होण्याची पहिली परीक्षा म्हणजे कुठल्यातरी सौन्स्थेच्या कार्यकारी मंडळामध्ये तिथे शिरायची धडपड सुरु ठेवायची. उगीचच काहीतरी, "श्रीमंत दुसरे बाजीराव साहेब ह्यांचे शुद्धलेखन" किंवा "बाजरीवरील कीड" असल्या फालतू व्याख्यानांना जाऊन सुद्धा हजेरी लावायची,आणि व्याख्यानानंतर, त्या व्याख्यात्याला भेटून  "... या विषयावर एकदा आपल्याशी चर्चा करायचीये" , असे चारचौघात म्हणून टाकावे . हा हा म्हणता आपण खासगी पुणेकरातून सार्वजनिक पुणेकर होऊन जाल!

आता पुण्यात राहून दुकान वगैरे चालवायची इच्छा असेल, तर पुणेरी मराठी बोलीचा फारच अभ्यास वाढवायला लागेल. तरच किमान शब्दात  गीराहीकाचा कमाल अपमान करता येईल. ती भाषा आली पाहिजे. कारण पुण्यात दुकान चालवणे, हे सायकल चालवणे, ह्या अर्थी चालवणे आहे. दुकानदारांनी गीराहीकावर सत्ता चालवायची असते. दुकानात सगळ्यात दुर्लक्ष करण्यासारखी वस्तू, म्हणजे गिराहिक- हे सूत्र आहे इथलं! त्यामुळे खास त्या ढंगाचे दुकान हे सात-आठ वर्ष chalte. पुढे ते सिंध्या-बिन्ध्याला विकावे. जागेच्या पगडीत उरलेल्या आयुष्याची सोय होते, आणि आपण , "महाराष्ट्र व्यापारात मागे का?" या विषयावर भाषण द्यायला मोकळे!

थोडक्यात म्हणजे पुणेकर व्हायचा असेल, तर म्हातारपणाच्या सत्त्काराच्या दिशेने वाटचाल करायचा धोरण सांभाळावे लागते.

-पु. ल. देशपांडे.



for bozos who do not understand marathi, an excellent english version(translation) is available at: http://gauravsabnis.blogspot.com/2006/10/mumbaikar-and-punekar.html

The Other Chinmay.

Its morning 6 am. My phone, which I regularly forget to put on the silent mode at night, starts singing in its highest pitch. Its 10 feet away from me, and its not the alarm thats ringing. Its a call. Damn! Who calls at this hour! Sleepily, I pick up the phone..

me "Kone?"
tithun.. " are xyz...zopla hotas ka?"
me "Chayla, sade6 la uthato mahitye na! ardha tas dheer dharta yet nahi ka? xxxxx kay zala."
tithun.. "Are kahi nahi! congrats mhanayla phone kela hota! salya sangat pan nahis ki TT kheltos!"
me "Tuzya timba timba timba xxx, kasla alay TT!"
tithun. "ARE TT chi tournament jinklas na tu? paper madhe alay! Chinmay Datar winner mhanun. Gandavu Nakos, Party taltoys sang saral!"
me"Ghanta winner. tu swapnamadhe paper vachla asashil. are me tt khelat pan nahi!"
tithun.. "are ho! pan paper vaach aajcha! tyat alay!"
me. "Chayla, ek tar sakali sakali uthavtos, tyatun mhantoys paper vach lagech! haramya! vel jaat nahi ka tuza! kaa chhaltoys mala asa prathakali?(jorat jambhayee/loud yawn)"
tithun. "tu vach."
me. "barr vachto.. pan nantar.. atta pressure chadhatay jara.. thevto me.."

I rush downstairs to open the back pages of the newspaper, which promptly declare Chinmay Datar is the winner of a certain TT tournament! Surely, something is wrong. Thats when I realize that there is another Chinmay Datar. And he seems to be as famous as I am!

Throughout the day, I get hundreds of calls from my relatives, friends and fans congratulating me. "Thank you! I say for the wishes, pan tumchya durdayvane, "'TO' 'ME' nhavech!". Irritated that they have wasted their 2-3 rupees for a false piece of information, and believing that it is yet another of my quite public Publicity Stunts, i get a tirade of swear words.

I have to bear with it, as there is no other way of defending myself! This other Chinmay sometimes put me in a rather tight spot! I may not know him, but I sure do know a few things about him- for one, he is a complete winner- He wins so many times! and grudgingly, I accept that unlike me, he is quite famous among girls, by the sheer number of messages I get on facebook from random girls asking me "tuch ka re to TT vala?" It feels disappointing to say "No", but I have to! I really wish I did something so that got that kind of attention

Anyway, I would really like to meet this Other Chinmay once. I mean, I am sure people must have called him up and asked, "Tuch ka re to majurde posts lihinara?" Ah well, lets see what happens. And again to those people who still think I am the TT champ, "To me Nhavech!!"

Khadad Sadashiv Pethi.

-->

More often than not, I get caught in a limbo-Eat or Spend? Whilst I strive to live the life of a quintessential person from Sadashiv Peth, my desire to indulge in all sorts of foodstuffs (provided they are vegetarian), forces me to loosen up my strings. And now a days, with the over hyped prices in hotels, and me being an extremely frugal person, I tend not to go out for what they term as "Hotelling".

However, this "not eating junk food" again contradicts the idea of being a Sadashiv Pethi. We people just love our Maharashtrian Snacks. I mean Sadashiv Peth and its adjacent areas are full of famous eating places. The only plus point is that the price is not too exorbitant. Secondly, you get to meet a LOT of people at these places. This list includes people you met at the Jagatik Chitpavan Sammelan, other social events such as Sawai Gandharwa, Class friends,  School friends, people from your Singing/Harmonium/Drawing classes,  and although a majority of them have moved out, Sadashiv Peth still has plenty of them good looking girls which you get to see! These are, really, wonderful places to socialize.

Today I was thinking of all these places which have been real favourites of mine, located not more than 7 minutes of a bike-ride/walk from my house (Datar wada, Opposite Godbole Hospital). I have made a list of the following places as a guided tour, with a map. The list does not include expensive places like CCD, Vaishali, where every wannabe wants to hang out. It includes places which totally convey the Puneri Flavour to the fullest. Be it with their witty, sarcastic and sometimes insulting notices, or the tastes that they leave lingering in your mouths. Anyway, here is my all time favourite list:

We start our journey from 1342 Sadashiv Peth- My house, and end it at the same place. The journey, as just as a walk without the food will last for about 30 minutes max, while it’s a 10 minute ride on the bike. We would approximately take a triangular route as described below.

We step out from 1342 Sadashiv Peth. This place has over the years been a fortress standing a test of time. Built in 1920's, it’s one of the oldest structures in the lane that is still standing (the other of course includes Sahasrabuddhe Datta Mandir). So, out we go and start moving towards Bharat Natya Mandir. Bharat is well known for the drama staging of Purshottam and Firodiya Karandaks and is one the favourite places for culturally inclined youth. In the adjacent area, you find two very good places-

Jabreshwar Bhuvan- One of the favourite 5 am tapri. Located opposite Bharat Natya Mandir. The tea and Pohe are real good. I used to go there very frequently in the first year after JVK class. Really crowded in the morning hours with Students/Paying guests etc all lining up for breakfast.

Murlidhar Bhuvan- Located next to Bharat Natya Mandir. Awesome Breakfast- Onion Uttappa, Upma etc. Always full. You can get a parcel from here. There is also a Chat counter which is good. A good place for travellers, as there is place to sit and relax. Rates slightly on the higher side to go every week.

Now, we take a short detour from the planned path. Turn right from Jabreshwar, heading towards PeruGate.  On your left, you will see a shop called Sai Ba. It serves a variety of Bhel, and trust me, it never disappoints. One of the few good places in Peth, where you can indulge in Choupaty Bhel, Oli Bhel, Suki Bhel, Sheng Dane, Tikhat Dane, Farsan etc.

After filling ourselves up at Sai Ba, we turn back, and head towards Tilak Road. At traffic light, cross Tilak road and enter Badshahi cha Bol(Also known as Bharat Gayan Samaj Path). Park your vehicle, and enter the hotel on the corner- Badshahi Boarding.

Badshahi Boarding- While you get dosas and uttapas, some unconventional dishes include Deep Fried Potato Toast, Danyachya Kutacha Ladoo, Upvasachi Misal and believe it or not- Kharvas and Piyush.. The Upvasachi Misal is one of its kind, and is simply fabulous, though it is available only on Saturdays, and a few selected days. Only those willing to experiment and those who have a liking for unconventional dishes should go here.

 We come out of Badshahi Boarding, and start moving on Tilak Road, in the Direction of SP college. At the traffic light at SP college, we have two options- either turn right and head towards neelayam, or turn left and head towards Khajina Vihir. We take the former, and head towards Neelayam. A short dash along the road leads us to a wonderful little canteen, fondly called as SS(not the Nazi crazy brigade) by us SPMites, which is our next destination.

SS Canteen- I dont know the name of this shop (Phadkyanchya Canteen), but it is located behind SP college. It is called SS which stands for Self Service, as here you bring your own food to the table. I have been going to this place for ages (Ever since school) and their vadaa pav, kokam sarbat and sadha dosa are just too good.

We take another U turn, turn right at the traffic light, and immediately turn left to go towards Khajina Vihir(After Grahak Peth). At the Chauk, is arguably one of the finest Sugarcane juice centre in Pune- Shailesh Raswanti Gruha. Shailesh Rasvanti Gruha- A sugarcane juice shop, which you cannot say no to. 2 Jumbo glasses are always on the menu, every time you visit. And a 5rs per Jumbo glass always makes it worthwile!

We quench our thirst at Shailesh, head back out to Tilak Road again, and procees forward. Our next stop is also on Tilak Road, and is arguably one of the better places to have Pav Bhaji at. Yes, at the corner before Kaka Halwai, we have Girija Pav Bhaji. Girija serves incredible Paav Bhaji, and the place is more often than not, always packed. The taste it leaves behind is just wonderful. Infact it is so good, that  it is considered a crime if you go to Girija and NOT eat Paav Bhaaji. It is The place to have PB near the Sadashiv Peth area( the best in Pune ,I would say, is Relax.)

We fill ourselves up at Girija, head out back on the Main Road. We reach Abhinav Kala Mandir, and take a left turn to proceed on our food journey. We storm past Ganaraj Hotel, which although otherwise good, is as of now, no use to us! We reach the famed Chitale Bandhu Sweet Shop near Shanipaar. We buy ourselves half a kilo of Bakarwadi and Amba Barfi for later. But now, we have important work to do. We cross Bajirao Road, and enter Tulshi Baag. Here, the famous SriKrishna Misal, which serves Punes finest misal can be found. I was introduced to this place by Kedar and Anupam. THE best misal in Pune(according to me). Spicy levels vary. But again, its a must have.

We rejoin Bajirao Road, and turn left at the next set of traffic light, onto the shopping District of Pune- Lakshmi Road. Travel down Lakshmi road till you Reach the Chauk near Rajaram Mandal, and then take a right turn(i.e At Vijay Talkies) go straight, from behind Modi ganpati, come out near Kabir Baag on Kelkar road, turn right, and head towards Kesari Vadaa. Opposite to Kesri Vadaa, we find Prabha Vishranti Gruha, which serves one of the spiciest Batata Vadas and Chutney in Pune. Ignore the spice, because the taste lasts for a long time, and you really want to eat here time and again!

Come out of Prabha Vishranti Gruha and follow the main road towards Ramanbaag. At Ramanbaag Chauk, take a right turn to again head towards Lakshmi Road.A short distance ahead, you come to a narrow lane on the right, called as Munjaba cha Bol. Here, on the corner, is another popular Misal Store- the Bedekar Misal store. A good place for a newbie. Non spicy, Koknasthi Misal. Altough now a days, we hardly go over there, its a good place to bring Misal home from, especially for the family.(It tends to be non spicy).

Park you vehicles at Bedekar Misal itself, and take a short walk on to Lakshmi Road to Shagun Chauk, and on the right, is another really cool sugarcane serving place called the Cool Cane. It serves 10 varieties of Sugarcane juice (adulterated with herbs and spices- varying from tulsi to Adulsa). For 10 rupees though, its worth the money spent.

We speed down Lakshmi Road once again, fill petrol at Kulkarni Petrol Pump, and come out on Kumthekar road. Take the immediate right and head towards jnana prabodhini. Immediately take a left turn. Here on the corner, you find two of the best hang out places in the City:

Anarse Samose. Opposite Jnana Prabodhini, the 8 Rs(last time I had it) Samosa is totally worth it. Arguably its the chutney which gives the real taste, as the saran inside is plain potato and a little bit of Mirchi. A must go for any one!

Rohit Milks- Can be dubbed as the Durga of Sadashiv Peth. Awesome Cold Coffee and chocolate milk. Most positively, located exactly opposite Anarse Samosewala. So the two are always to be visited in tandem!

Now we head straigh down the road, till we encounter a T junction. we turn right at the T, and go to another fampus place- Shree Upahar Gruha- Take a right turn at Ramesh Dying. First building. Amazing Vadaa Pav, and other fried stuff. The adjacent Bhel shops are also very good!

After a gobsmacking tour around the Peth, its time that we draw curtain to it by having a Puneri Speciality. We come out from Shree Upahar Gruha, turn right, and ignoring all traffic rules, break the one way, and end up at Nimbalkar Talim Chauk. Those who do not know there roads, are releaved that our meanderings through the narrow and crowded lanes of Sadashiv Peth and nearby areas, are over, as we enter a familiar lane. Its the  Ultimate place in the locality. This place serves what we can say the real speciality of Pune. Yes- We are now standing outside Sujata Mastani. It serves what we Punekars fondly call "Mastani" and make over the top claims that we can easily finish two of them. The mastani, to the cultural illiterates, is a thickshake(traditionally Mango Flavoured) with a scoop of Mango ice cream in it. (Although flavours have now expanded to Sitafal, and Chocolate, Mango is still the King) This stuff really fills you up. I mean I am almost packed in 1 normal sized mastani.  But anyway, we have it.

So after all this fooding, and our stomachs packed, preparing ourselves mentally for the explosions for tomorrow, we head back, take a right turn, go ahead, park the bikes underneath 1342 Sadashiv Peth, a place that I always call home, rush to the 1st floor, and under the full force of the fan, lay down to have a well deserved Siesta!

Since moving to Pashan, I have hardly gone to these awesome places as frequently as I would like to go. Just mentionaing them while writing made my mouth water. Wait one day, I will actually do this Tour!