I know that this poem is not at all like the ones i usually post- tose having veer ras. However, i could not ignore such a beautiful poem. Its a classic one by Kusumagraj. Really paints a vivid image. Talking of poetry, recently i was inspired enough to go through the collection Geetanjali by Rabindranath Tagore. The poetry is extremely striking, and leaves a profound effect. I highly recomend it to any one interested in poetry. However, I am planning to go one step ahead, and learn Bengali, so as to read the original poem in Bengali, rather than its translation.(If the translation is so good, then the orginal must be even better). If there is anyone willing to teach me, let me know, ill be ever grateful. Till then, I present स्वप्नाची समाप्ती by कुसुमाग्रज..
स्नेहहीन ज्योतीपरी
मंद होई शुक्रतारा
काळ्या मेघखंडास त्या
किनारती निळ्या धारा
स्वप्नासम एक एक
तारा विरे आकाशात
खिरे रात्र कण कण
प्रकाशाच्या सागरात
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत
रातपाखरांचा आर्त
नाद नच कानी पडे
संपवून भावगीत
झोपलेले रातकिडे.
पहाटेचे गार वारे
चोरट्याने जगावर
येती पाय वाजवत
वाळलेल्या पानांवर
शांति आणि विषण्णता
दाटलेली दिशांतून
गजबज गजवील
जग घटकेने दोन
जमू लागलेले दव
गवताच्या पातीवर
भासते भू तारकांच्या
आसवांनी ओलसर
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत.
प्राजक्ताच्या पावलाशी
पडे दूर पुष्प-रास
वाऱ्यावर वाहती हे
त्याचे दाटलेले श्वास
ध्येय, प्रेम, आशा यांची
होतसे का कधी पूर्ती
वेड्यापरी पूजातो या
आम्ही भंगणाऱ्या मूर्ती!
खळ्यामध्ये बांधलेले
बैल होवोनिया जागे
गळ्यातील घुंगरांचा
नाद कानी येऊ लागे
आकृतींना दूरच्या त्या
येऊ लागे रूप रंग
हालचाल कुजबूज
होऊ लागे जागोजाग.
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत
प्रकाशाच्या पावलाची
चाहुल ये कानावर
ध्वज त्याचे कनकाचे
लागतील गडावर
होते म्हणून स्वप्ना एक
एक रात्र पाहिलेले
होते म्हणून वेड एक
एक रात्र राहिलेले.
ओततील आग जगी
दूत त्याचे लक्षावधी
उजेडात दिसू वेडे
आणि ठरू अपराधी!
-कुसुमाग्रज
स्नेहहीन ज्योतीपरी
मंद होई शुक्रतारा
काळ्या मेघखंडास त्या
किनारती निळ्या धारा
स्वप्नासम एक एक
तारा विरे आकाशात
खिरे रात्र कण कण
प्रकाशाच्या सागरात
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत
रातपाखरांचा आर्त
नाद नच कानी पडे
संपवून भावगीत
झोपलेले रातकिडे.
पहाटेचे गार वारे
चोरट्याने जगावर
येती पाय वाजवत
वाळलेल्या पानांवर
शांति आणि विषण्णता
दाटलेली दिशांतून
गजबज गजवील
जग घटकेने दोन
जमू लागलेले दव
गवताच्या पातीवर
भासते भू तारकांच्या
आसवांनी ओलसर
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत.
प्राजक्ताच्या पावलाशी
पडे दूर पुष्प-रास
वाऱ्यावर वाहती हे
त्याचे दाटलेले श्वास
ध्येय, प्रेम, आशा यांची
होतसे का कधी पूर्ती
वेड्यापरी पूजातो या
आम्ही भंगणाऱ्या मूर्ती!
खळ्यामध्ये बांधलेले
बैल होवोनिया जागे
गळ्यातील घुंगरांचा
नाद कानी येऊ लागे
आकृतींना दूरच्या त्या
येऊ लागे रूप रंग
हालचाल कुजबूज
होऊ लागे जागोजाग.
काढ सखे, गळ्यातील
तुझे चांदण्याचे हात
क्षितिजाच्या पलिकडे
उभे दिवसाचे दूत
प्रकाशाच्या पावलाची
चाहुल ये कानावर
ध्वज त्याचे कनकाचे
लागतील गडावर
होते म्हणून स्वप्ना एक
एक रात्र पाहिलेले
होते म्हणून वेड एक
एक रात्र राहिलेले.
ओततील आग जगी
दूत त्याचे लक्षावधी
उजेडात दिसू वेडे
आणि ठरू अपराधी!
-कुसुमाग्रज
No comments:
Post a Comment